Niezależna Gazeta Obywatelska

Stanisław Bogusław Leszczyński, urodził się 20 października 1677 r. we Lwowie. Był synem podskarbiego wielkiego koronnego Rafała Leszczyńskiego i Anny z Jabłonowskich. Został królem Polski w latach 1705-1709 i 1733-1736, a w latach 1738-1766 księciem Lotaryngii i Baru. zmarł 23 lutego 1766 r. w Lunéville w Lotaryngii.

Leszczyński pozostawał w cieniu swego ojca, aż do 1699 r., kiedy to został wojewodą poznańskim. Na arenie dziejów pojawił się po wybuchu wojny północnej w 1700 r. i wkroczenia wojsk szwedzkich do Polski. Po zajęciu Warszawy przez wojska szwedzkie w 1704 r., wroga królowi Augustowi II Saskiemu szlachta polska zawiązała konfederację i 16 lutego zdetronizowała króla. Leszczyński, jako delegat konfederacji spotkał się w kwietniu z królem szwedzkim Karolem XII w Lidzbarku Warmińskim. Zawarł przymierze ze Szwecją uzależniające Rzeczpospolitą od Karola XII i oddał Szwecji Kurlandię. Szwedzki władca wysunął go jako kandydata do tronu. Leszczyński początkowo złożył zobowiązanie, że koronę przyjmie jedynie w depozyt i przekaże ją Jakubowi Sobieskiemu. Obietnicy nigdy nie dotrzymał. 12 lipca 1704 r., sejm elekcyjny, zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą, potwierdził formalnie wybór Leszczyńskiego na króla Polski. Proklamacji nie dokonał zgodnie z prawem zwyczajowym prymas Michał Stefan Radziejowski lecz biskup poznański Mikołaj Święcicki^. Dopiero 4 października 1705 r. został koronowany na króla Polski w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie przez arcybiskupa lwowskiego Konstantego Józefa Zielińskiego.

Oprac. T. Kwiatek