Niezależna Gazeta Obywatelska

782 lata temu, 13 maja 1230 r. zmarł książę Kazimierz I opolski, władca księstwa opolsko-raciborskiego. Książę lokował Opole przed 1217 r. i uczynił je stolicą księstwa. Był inicjatorem budowy zamku piastowskiego na Pasiece, a w 1228 r. rozpoczął budowę murów obronnych miasta. Kolonizował też tereny między Opolem i Prudnikiem. Pamiątką po jego rządach jest również klasztor norbertanek w Czarnowąsach.

Kazimierz I opolski był jedynym synem Mieszka Plątonogiego i Ludmiły, księżniczki czeskiej. W 1211 r. książę objął samodzielne rządy w księstwie. Początkowo należał do obozu juniorów (Leszek Biały, Konrad mazowiecki, Władysław Odonic) przeciwstawiających się bezkompromisowej polityce Władysława Laskonogiego i Henryka Brodatego. Wyrażało się to przede wszystkim poprzez współpracę z hierarchią kościelną, zwłaszcza z biskupem wrocławskim Wawrzyńcem (np. w 1215 r. na zjeździe w Wolborzu Kazimierz nadał Kościołowi wielki immunitet, dzięki któremu stworzył podwaliny na wpół niezależnego państewka biskupów wrocławskich w Ujeździe). Szeroka współpraca księcia opolsko-raciborskiego z Kościołem oczywiście miała również zapewnić bezpieczeństwo przed rewizjonizmem sąsiadów (tylko rdzeń księstwa z Raciborzem był w miarę bezpieczny, bowiem do Opola pretensje mógł w każdej chwili wysunąć Henryk Brodaty, zaś do wschodnich rubieży państwa z Siewierzem, Bytomiem i Oświęcimiem książęta krakowscy). W końcu jednak Kazimierz opolski musiał ulec polityce potężniejszego księcia  wrocławskiego i w konsekwencji podczas nieudanej wyprawy Henryka Brodatego na Kraków w 1225 r. posiłkowały go oddziały z Raciborza i Opola. Fakt ten poświadcza obecność emigrantów politycznych z Małopolski – Gryfitów po 1225 r. w księstwie opolsko-raciborskim. Pomoc, jaką okazał im Kazimierz, musiała być znacząca, bowiem Klemens Gryfita wziął na siebie część kosztów budowy murów miejskich w Opolu, które zaczęto wznosić w 1228 r.  Sojusz z Henrykiem Brodatym przyniósł zresztą i nabytek terytorialny – w 1227 r. w wyniku zamieszania po śmierci Leszka Białego Kazimierz przyłączył do księstwa na krótko nadgraniczny gród w Czeladzi.

Innym ważnym przejawem rządów Kazimierza było sprowadzanie wzorem Henryka Brodatego osadników niemieckich i rozpoczęcie procesu lokacji miast na prawie niemieckim (pierwszym był biskupi Ujazd w 1222 r.), co przyczyniło się do rozwoju gospodarczego księstwa.

Książe opolski Kazimierz zmarł 13 maja 1230 r. (choć istnieją też historycy, którzy dopuszczają datę o rok wcześniejszą). Został pochowany w ufundowanym przez siebie klasztorze norbertanek w Czarnowąsach pod Opolem. Z małżeństwa z  Wiolą pozostawił czwórkę nieletnich dzieci – dwóch synów: Mieszka i Władysława, późniejszych książąt opolskich, oraz dwie córki: Więcesławę (została zakonnicą w Czarnowąsach) i Eufrozynę (małżonka Kazimierza I kujawskiego, a po jego śmierci Mściwoja II).